Нашапчы мне на вуха сваю псеўда-навуку, нашапчы.

У забытым завулку нас з табою завуць да шыпшын.

Два кароткія цені, нібы сны-летуценні зімы.

Як маўклівае гета, толькі помні, што гэта не мы.

Шукай мяне, гукай мяне, як клічуць сонца па вясне,

I рэкі ўсе выходзяць з берагоў.

Знайдзі мяне, згубі мяне на яве, альбо толькі ў сне,

Хавай мяне ў цяпло сваіх снягоў.

Асцярожна і ціха жыць, як дыхаць, і дыхаць, як жыць.

Хто бяжыць, не саб’ецца, толькі слухай, як сэрца дрыжыць.

Невядомае гора ўздымаецца з горных вышынь.

І да самых аблокаў ахінае аблога душы.

Шукай мяне, гукай мяне, як клічуць сонца па вясне,

I рэкі ўсе выходзяць з берагоў.

Знайдзі мяне, згубі мяне на яве, альбо толькі ў сне,

Хавай мяне ў цяпло сваіх снягоў.

Шукай мяне, гукай мяне, як клічуць сонца па вясне,

I рэкі ўсе выходзяць з берагоў.

Знайдзі мяне, згубі мяне на яве, альбо толькі ў сне,

Хавай мяне ў цяпло сваіх снягоў.

Шепни на ушко свою лженауку, шепни.

В забытом переулке нас с тобой называют шиповником.

Две короткие тени, как сны-сны зимы.

Как тихое гетто, просто помни, что это не мы.

Ищи меня, зови меня, как зовет солнце весною,

И все реки выходят из своих берегов.

Найди меня, потеряй меня наяву или только во сне,

Спрячь меня в тепле своих снегов.

Осторожно и тихо живи, как дышишь, и дыши, как живешь.

Те, кто бежит, не будут раздавлены, просто слушай, как трепещет твое сердце.

Неизвестная гора поднимается с горных высот.

И осада души окутывает облака.

Ищи меня, зови меня, как зовет солнце весною,

И все реки выходят из своих берегов.

Найди меня, потеряй меня наяву или только во сне,

Спрячь меня в тепле своих снегов.

Ищи меня, зови меня, как зовет солнце весною,

И все реки выходят из своих берегов.

Найди меня, потеряй меня наяву или только во сне,

Спрячь меня в тепле своих снегов.