Yiğittin - Fatih Kısaparmak

Ben seni acılarda tanıdım

Ve sen fırtınada hiç bırakmadın beni

Gözyaşıma ortak oldun...

Kitaplarımı, yorgun yorganımı ve

Gözlerimin gecelere demirlenişini

Her anlatmak istediğimde sana

Elim varmadı kaleme, yazamadım, sustum

Yiğittin...

Taşa yattık seninle kar yedik

Yağmuru içtik su diye

Soğuktan nasırlarımız çatladı

Sen ağladın yalnızca ve sessizce

Ellerimi oğuşturdun

Yiğittin...

Çığ düştü çatımıza

Çöktüm dedim, bittim dedim

Sen sardın beni çulunla

Unu ekmek ettin bölüştük

Anam gibi sen taşıdın sırtında

Sıvasız duvarlarında yoksul odamızın

Birlikte batırdık yüreğimize tırnaklarını güneşin

Acılar köprüsünde el ele yürüdük

Zemheride ilkbaharı giyindin

Yüreğini diktin beynime

Çorbamız olmasa da terketmedin

Yiğittin...

Mavilerin denizinde ve son durağında yıldızların

Soldurmadın sevdamı soldurmadın umudumu

Kan kustum, Ah!

çektim... için için inledin

Sarılınca kollarıma kelepçe sen de sarılıp öptün

Zehirli akrebini sevdim zamanın

Seni getirdiğinde her görüş günü

Gözyaşlarına sor beni kirpiklerine sor

Hasretin acısı küstürse de türküleri

Kavalı sevdim sazı sevdim zehri akıtır diye

Yaşlılık caddesinde taşlara sırt verdik

Yorgunluk limanında su serptin alevine kalbimin

Yiğittin...

Yosunlara bulandığımda

Yaşamın çığlıkları beni sahile ittiğinde

Göğsümdeki fırtınalar ve titreme denizinde

Ayrılığın anası yapıştığında yakama

Yârsız koymadın beni tuz ekmedin gözüme

Yiğittin...

Dikenin gülü de olsa hayat

Yahut gülün dikeni de olsa

Mil çekmedin yüreğime

Sen sevdam kadar sen toprak kadar

Yiğittin...

Kilim oldun kahrıma

Sır vermedin ser verdin gönül kapımda

Ben seni acılarda tanıdım

Ve sen fırtınada hiç bırakmadın beni

Ortak oldun gözyaşıma

Yiğittin...